«در اواسط ماه سپتمبر سال ۲۰۱۳ میلادی، افغانستان و ایالات متحده‌ی امریکا در مورد امضای توافق‌نامه‌ی دو جانبه‌ی امنیتی که لازم است، جهت حضور نیروهای امریکایی در افغانستان بعد از سال ۲۰۱۴ میلادی به‌توافق برسند، (مذاکراتی را آغاز کردند). مذاکرات در مورد قرارداد امنیتی در ماه اکتبر ۲۰۱۲ میلادی آغاز گردید و مقامات امریکایی تأکید داشتند تا این توافق‌نامه الی ختم سال ۲۰۱۳ میلادی تکمیل و امضا گردد. اداره‌ی امریکا اظهار داشته است، که ناکامی در امضای این توافق‌نامه الی سال ۲۰۱۳ میلادی می‌تواند، انتخابات ریاست‌جمهوری افغانستان را به‌خطر مواجه نماید. در فصل خزان سال ۲۰۱۳ میلادی، مذاکرات در مورد مصونیت قضایی نیروهای امریکایی به بُن‌بست مواجه شد و رییس‌جمهور حامد کرزی خواهان تضمین امنیت این کشور از تهدیدات احتمالی پاکستان گردید. تأخیر در مذاکرات در مورد امضای پیمان امنیتی باعث گردید تا تحلیل‌گران خارجی احتمال تصمیم امریکا مبنی بر خروج کامل نیروهای این کشور را مطرح نمایند، گزینه‌ی که در عراق عملی گردیده است. اگر مذاکرات میان مقامات امریکا و دولت افغانستان نتیجه نداشته و منجر به امضای پیمان دوجانبه میان افغانستان و امریکا نگردد، احتمال دارد امریکا تصمیم بگیرد تا همه‌ی نیروهای نظامی‌اش را الی ختم سال ۲۰۱۴ میلادی از افغانستان بیرون نماید و گزینه‌ی صفر را عملی کند.

به‌تاریخ ۱۱ و ۱۲ اکتبر سال ۲۰۱۳ میلادی جان کری، وزیر امور خارجه‌ی ایالات متحده‌ی امریکا با رییس‌جمهور افغانستان دیدار و در مورد توافق‌نامه‌ی امنیتی دوجانبه بحث و گفت‌وگو کردند. در ختم مذاکرات کرزی  و جان کری اظهار داشتند، که در مورد مسایل کلیدی از جمله قلمرو حمله‌های نظامی و تضمین امنیتی گفت‌وگو کردند. طوری‌که معلوم می‌شود، کرزی از امریکا می‌خواهد تا افغانستان را از پاکستان محافظت کند و نظر به گزارش، ایالات متحده‌ی امریکا توافق نموده است تا با نیروهای امنیتی افغانستان بعد از سال ۲۰۱۴ میلادی در راه‌اندازی حملات علیه القاعده هماهنگی و همکاری نماید.

مسئله‌ای که مقامات دو کشور در مورد آن به‌نتیجه نرسیدند عبارت است از مصونیت قضایی نیروهای امریکایی بعد از سال ۲۰۱۴ میلادی در افغانستان. مقامات امریکایی مسئله‌ی مصونیت قضایی نیروهای امریکایی (در صورت باقی‌ماندن) را غیرقابل مذاکره ارزیابی می‌کنند. کرزی گفته است، که مسئله‌ی مصونیت قضایی نیروهای امریکایی را با بزرگان اقوام در لویه‌جرگه و پارلمان افغانستان مطرح خواهد نمود. قرار است، در لویه‌جرگه‌ی اختصاصی حدود ۲۵۰۰ تن از سراسر افغانستان اشتراک نمایند. یک‌روز قبل از برگزاری لویه‌جرگه به‌تاریح ۲۱ نوامبر ۲۰۱۳ وزیر امور خارجه‌ی امریکا، جان کری اعلام نموده بود، که طرفین در مورد پیمان امنیتی دوجانبه به‌توافق رسیده‌اند. لویه‌جرگه به‌تاریخ ۲۱ الی ۲۴ نوامبر ۲۰۱۳ دایر گردید و فیصله نمود تا کرزی این توافق‌نامه را به امضا برساند.

در آخرین روز جرگه و در ملاقات با مشاور امنیت ملی ایالات متحده، رییس‌جمهور کرزی اظهار داشت، که قبل از امضای پیمان شرایط دارد که باید پذیرفته شود. کرزی قبلن گفته بود، که این پیمان را بعد از ۵ اپریل ۲۰۱۴، یعنی بعد از انتخابات ریاست‌جمهوری امضا خواهد نمود. اما کرزی پیوسته اظهار می‌نماید، که قبل از امضای توافق‌نامه، امریکا باید از هجوم بر خانه‌های افغان‌ها خودداری نماید، زندانیان تحت بند در زندان جزیره‌ی گوانتانامو باید به افغانستان برگردانده شوند و ایالات متحده زمینه‌ی مصالحه با طالبان را فراهم نماید. اعلامیه‌ای که به‌تاریخ ۲۴ نوامبر ۲۰۱۳ توسط کاخ سفید نشر شد، در مورد سفر مشاور امنیت ملی امریکا روشنی انداخته گفته شده بود، که امضای توافق‌نامه بعد از انتخابات می‌تواند باعث شود تا امریکا گزینه‌ی صفر را روی دست گیرد. متعاقبن مقامات امریکایی گزینه‌های مختلف را به‌کار بردند تا کرزی را تشویق به امضای این توافق‌نامه کنند. در عین حال سفیر امریکا در افغانستان، آقای کننگهام گفته است: «تا زمانی‌که خواسته‌های کرزی بر آورده نشود، وی حاضر به امضای پیمان نیست.» اداره‌ی امریکا تصمیم گرفته است، تا امضای پیمان را تا زمان تعیین رییس‌جمهور آینده به‌تعویق بیندازد. گزارش رسانه‌ها حاکی است، که در صورت تعویق امضای پیمان، امریکا گزینه‌ی صفر را روی دست خواهد گرفت.»

منبع: افغانستان؛ حکومت پس از طالبان، امنیت و سیاست امریکا، کینید کیتزمن، ترجمه‌ی محمدامید نور، انتشارات سعید، صص۳۹-۴۱